ارز دیجیتال چیست و با رمز ارز چه تفاوتی دارد

ارز دیجیتال یا Digital Currency ارزهایی هستند که به صورت الکترونیکی ایجاد ، ذخیره و منتقل می‌شوند و اساس آنها بر مبنای صفر و یک کامپیوتری است.

رمز ارز یا Cryptocurrency یکی از گونه‌های ارز دیجیتال است که از قابلیت رمزنگاری در طراحی آن استفاده شده و معمولا به صورت نامتمرکز اداره می‌شود که از مشهورترین آنها بیت کوین است که در بستر بلاک چین قرار دارد.

در واژه‌نامه آکسفورد ابتدا در سال ۲۰۱۴ رمز ارز همان ارز دیجیتالی تعریف شده بود که در آن از فنون رمزنگاری برای قانونگذاری تولید واحدهای جدید ارز و تأیید انتقال وجوه استفاده می‌کند و مستقل از یک بانک مرکزی وجود دارد اما امروزه هر گونه سامانه پول الکترونیکی که برای خرید و فروش آنلاین استفاده می‌شود و نیازی به بانک مرکزی نداشته باشد را رمز ارز تعریف می‌کنند.

رمز ارز از نمونه‌های ارز دیجیتال است اما برعکس این عبارت صحیح نیست در واقع نمی‌توان ارز دیجیتال را به این گروه محدود کرد ولی مانند پول‌های فیزیکی برای خرید کالا و خدمات مورد استفاده قرار می‌گیرد.

ارز دیجیتال به عنوان یک واحد پولی یا واسطه تبادل بر پایه اینترنت تعریف می‌شود که ویژگی‌هایی مشابه با پول فیزیکی را داراست اما تراکنش‌های انتقال سرمایه را به صورت آنی و بدون واسطه بین افراد انجام می‌دهد.

در واقع ارز دیجیتال نوعی ارزش است که در بستر دیجیتال ایجاد شده که با اشکال فیزیکی ارز و سکه فرق دارد. ارز دیجیتال ویژگی‌هایی مشابه با ارزهای فیزیکی دارد اما با این تفاوت که تراکنش‌های ارزهای دیجیتالی به صورت آنی و بدون واسطه بین افراد قابل انجام است.

می‌توان یک ارز مجازی مخصوص یک بازی کامپیوتری یا شبکه اجتماعی داشت اما ارزهای دیجیتال مانند بیت کوین و اتریوم به عنوان ارزهای غیرمتمرکز دیجیتال شناخته می‌شوند به این معنی که مرکزی برای تولید این پول وجود ندارد.

رمز ارزها معمولا به صورت غیر متمرکز کنترل می‌شوند مانند بیت کوین و از این رو در بسیاری موارد مقابل نظام‌های بانکداری سنتی یا متمرکز قرار می‌گیرند. نامتمرکز سازی در رمز ارزها از طریق فناوری بلاک چین امکان‌پذیر شده است.

در سال ۱۹۸۳ دیوید شام یک گونه پول دیجیتال مبتنی بر رمزنگاری اختراع کرد که iCash نام داشت. او در سال ۱۹۹۵ یک پول دیجیتال دیگر به نام digiCash ابداع کرد که روش رمزنگاری آن به گونه‌ای بود که نه بانکی که پول در آن حفظ می‌شد نه دولت و نه هیچ شخص ثالثی قادر به ردگیری تراکنش‌های مالی نبودند.

در سال ۱۹۹۶ در سایت دانشگاه MIT مطالبی منتشر شد که در آن یک نظام رمز ارز به تفصیل شرح داده شده بود. این سلسله مطالب در همان سال توسط آژانس امنیت ملی آمریکا در قالب یک گزارش با عنوان (چگونه یک ضرابخانه بسازیم: رمزنگاری پول‌های الکترونیکی گمنام) منتشر شد.

نخستین رمزارزی که به صورت نامتمرکز شروع به کار کرد بیت‌کوین بود که ادعا می‌شود در سال ۲۰۰۹ توسط شخصی با نام مستعار ساتوشی ناکاموتو ایجاد شده است.

با توجه به الگوریتم رمزنگاری آن به نام SHA-2 یا Secure Hash Algorithm 2 که توسط NSA یا آژانس امنیت ملی آمریکا طراحی و تولید شده بعید به نظر می‌رسد بیت کوین توسط یک فرد ایجاد شده باشد.

باید خاطر نشان کرد که سازمان‌های امنیتی کشور آمریکا از کامپیوتر کوانتومی و سریع ترین کامپیوتر که توان محاسباتی بسیار بالایی دارند نیز استفاده می‌کنند که تنها نقطه ضعف آن مصرف انرژی است.

تفاوت ارز دیجیتال و رمز ارز

به طور کلی می‌توان گفت رمز ارز گونه‌ای پول دیجیتال است که در آن تولید واحد پول و تأیید اصالت تراکنش پول با استفاده از الگوریتم‌های رمزگذاری کنترل می‌شود و معمولا به صورت نامتمرکز کار می‌کند. با توجه به تعدد تعاریف رایج و تغییرات در مصادیق رمز ارز این عبارت از نظر حقوقی دقت کافی را ندارد.

ارز دیجیتال

ارز دیجیتالی حاوی اطلاعاتی درباره هویت مالک آن نیز می‌باشد که تا حدودی مانند کارت‌های اعتباری است. این ارزها دارای قابلیت ردگیری می‌باشند و هویت دارنده آن قابل شناسایی است. قابلیت استفاده این پول در دو روش پیوسته و ناپیوسته امکان‌پذیر است که به صورت متمرکز توسط یک نهاد کنترل می‌شود.

رمز ارز

این نوع ارز دیجیتالی خصوصیت مخفی بودن هویت فرد مالک را دارد و از این لحاظ بر خلاف پول رایج و سنتی عمل می‌کند. هنگامی که پول دیجیتالی از حسابی برداشت می‌شود بدون باقی گذاشتن هیچ اثری می‌توان آن را خرج کرد.

با توجه به این که از رمزنگاری پیشرفته‌ای در آن استفاده می‌شود که امکان پیگیری تراکنش آنها برای کمتر کشوری وجود دارد البته کشف کلید خصوصی در این نوع رمزنگاری با کامپیوترهای کوانتومی نیز امکان پذیر نیست.

یک قابلیت دیگر رمز ارزها غیرمتمرکز بودن است که امکان جعل آن را به نزدیک صفر می‌رساند البته به شرط پایداری شبکه و اتصال آنلاین.

توصیه در مورد ارز دیجیتال

خرید و فروش ارز دیجیتال یا همان ترید کردن یکی از مواردی است که می‌تواند باعث سودآوری یا ضرر کاربران شود. برای خرید و فروش ارزهای دیجیتال کاربران باید به صرافی‌های آنلاین و معتبر مراجعه نمایند تا بتوانند با استفاده از خدمات تبدیل ارزهای دیجیتال به دیگر ارزهای فیزیکی یا خرید و فروش آنها با پول نقد بپردازند.

فعالیت کاربران ایرانی در صرافی‌های بین‌المللی به علت اعمال تحریم به شدت محدود و دارایی برخی در این بسترها مسدود شده است. با این وجود کاربران ایرانی از سال ۲۰۱۸ میلادی ۸ میلیارد دلار تراکنش ارز دیجیتال در صرافی بایننس داشته‌اند. ۷٫۸میلیارد دلار از این مبلغ از طریق صرافی ایرانی نوبیتکس مبادله شده است.